Het Baclofen verhaal zou uit een roman van de bestseller auteur Dan Brown (Da Vince code, Inferno) kunnen komen. Ook Olivier Ameisen, Renaud de Beaurepaire en later vele andere artsen krasten per slot van rekening aan de Da Vinci code. Zij trokken het heilig verklaarde in twijfel. Net als bij Dan Brown gaat het bij Baclofen om macht, status en heel veel geld wat verdedigd moet worden. Corruptie en omkopingsschandalen zijn al lang bittere realiteit geworden, ook binnen de gezondheidszorg. Het gaat niet om de beste behandelmethoden, maar om winstmaximalisatie. Het verkrampte vasthouden aan lang achterhaalde, meest nutteloze medicijnen behoort daar net zo goed bij als het blijven toepassen van achterhaalde therapieën. Uiteindelijk is een alcoholist, ook al klinkt dat niet aardig, voor een verslavingsarts een levenslange inkomstenbron. Helaas is dit niet een verhaal uit een fictie roman, het is de werkelijkheid.
Dit is de inleiding van een artikel in The Huffington Post (Duits nieuwsmagazine) waarin een toespraak van de Franse psychiater Renaud de Beaurepaire wordt geciteerd. De Beaurepaire is, net als Ameisen is geweest, voorvechter van Baclofen als medicijn tegen alcoholisme.
Op 15 januari was het een jaar geleden dat het nieuwsitem over Baclofen door EénVandaag werd uitgezonden. Het heeft mij sindsdien de bevestiging opgeleverd dat ook in Nederland geen werk gemaakt wordt van Baclofen. Degenen die het voortouw zouden moeten nemen doen het niet, degenen die zouden moeten volgen durven niet. Achter alle crises (banken, woningbouwcoöperaties, openbaar bestuur etc.) is sprake van een gemene deler: een gebrek aan ethiek: egoïsme, status, macht en geld zijn de bepalende drijfveren. Als het om gezondheid en welzijn gaat wordt de grens daarbij met nog één stap overschreden.
Het is maar de vraag hoe gelukkig je wordt van onethisch handelen. Bovendien komt onherroepelijk het moment dat de kritische vragen gaan komen nu de acceptatie van Baclofen met de dag groeit. Hadden we niet beter kunnen (moeten) weten? Dan wordt jezelf in de spiegel aankijken nog een stuk pijnlijker.
Het is verbazingwekkend dat zeker in deze tijd van almaar stijgende uitgaven in de zorg, dat er niet serieuzer wordt gekeken naar alternatieve therapieen die zelfs kostenbesparend kunnen zijn. Waarom zouden verzekeraars hier niet harder aan kunnen trekken?
Ik besef me dat bovenstaande reactie een beetje hard kan overkomen. Immers, de patient zou centraal moeten staan zelfs als baclofen een duurder hulpmiddel zou zijn ten opzichte van de reguliere middelen. En dus is niet alleen kostenbesparing een mogelijke reden.
Hmmm…
Ook bij de verzekeraars is er geen prikkel deze situatie te verbeteren. Ik heb mijn zorgverzekeraar en het College van Zorgverzekeraars al aangeschreven. CvZ liet weten dat Baclofen door de basisverzekering vergoed wordt (dus het is geregeld). Dat de toegepaste behandelingen een rapportcijfer 1 scoren (hooguit 10% bereikt blijvende abstinentie) is kennelijk voldoende om de declaraties te blijven vergoeden. Inmiddels is wel duidelijk dat Baclofen dit cijfer kan opkrikken naar een 6 of 7. Beter voor iedereen, maar niet voor de direct betrokken partijen: zorg, wetenschap, verzekeraars.
waarom niet beter voor de verzekeraars?
Waarom verzekeraars niet kritischer zijn op de toegepaste behandelmethoden weet ik niet precies. Ze zullen geen financiële pijn voelen als het blijft zoals het is, ondanks dat ze veel meer vergoedingen uitkeren dan waarschijnlijk nodig is. Dat zie je wel vaker in de zorg. Daar ligt natuurlijk een taak voor de politiek om een hogere effectiviteit af te dwingen. De zorgkosten betalen wij immers allemaal.
Tja, en hier in Nederland hebben we de pech
dat een anonieme ‘gulle gever’ een flink bedrag gedoneerd heeft voor onderzoek.
Een onderzoek dat zo lang mogelijk moet gaan duren. En daarna, gok ik zo, komt er een uitgebreid vervolg onderzoek.
Het is kennelijk lonend de zaak zo lang mogelijk te rekken.
Degenen die het uitgebreide onderzoek uitvoeren hebben niks te klagen, want die hebben al die tijd tenminste nog werk.
De rest van de verslavingszorg in Nederland wacht in goed vertrouwen het onderzoek af.
En dat vertrouwen is volkomen misplaatst!
Wie kiest voor werken in de verslavingszorg zou [in zijn vrije tijd] ook eens een beetje interesse moeten tonen in de pioniers die op eigen houtje alvast Baclofen gingen proberen: die hadden aan enkele weken onderzoek genoeg!
Maar die makke schapen gaan dag-in-dag-uit,
jaar-in-jaar-uit weer naar hun werk,
om daar methoden toe te passen die bijna 10 jaar geleden achterhaald zijn!
Het Baclofen onderzoek (met een budget van $ 750.000,-) is inderdaad cruciaal om uit de impasse te komen. Het ontneemt de klinieken immers het excuus om af te wachten. De eerste stap kan zijn deelname aan het onderzoek d.m.v. een ambulante behandeling tegen geen of geringe kosten. Met de stichting die hieraan vorm moet geven heb ik contact gehad. Maar die blijven nu al ruim drie jaar in de voorbereidingsfase hangen. Mijn uitgestoken hand hebben ze afgeslagen, bang als ze kennelijk zijn dat het concreet wordt.
daarom snap ik niet dat je zegt: Het Baclofenonderzoek is cruciaal om uit de impasse te komen.
Dat leek inderdaad 3 jaar geleden nog zo,
maar momenteel is dat ***onderzoek wel de reden dat de hulpverleners niet zelf na hoeven denken, omdat ze denken dat ze resultaten van het onderzoek moeten afwachten. zo blijven we in de impasse.
En wat onderzoekt Bram Bakker?
Hij wil kunnen voorspellen wie bij die 60 procent horen bij wie Baclofen goed werkt.
Wat hebben we daar nou aan!
Nog steeds kan de Baclofen studie van de UvA de Baclofen kwestie lostrekken. Daar zijn (o.a.) twee dingen voor nodig: 1) Lage of geen kosten voor deelname aan het onderzoek en 2) De mogelijkheid deel te nemen op basis van een ambulant programma. Beiden moeten de drempel om deel te nemen zo laag mogelijk maken. Bovendien krijgt een deel van de deelnemers een placebo, terwijl deze groep natuurlijk uiteindelijk met Baclofen behandeld wil worden. Dat moet dan relatief eenvoudig kunnen.
Bram Bakker onderzoekt voor zover ik weet niets. Zijn naam duikt op bij de Prometa behandeling, waar hij als psychiater de keuring doet (deed). Deze behandeling is zeer kostbaar, er is geen onderzoek naar gedaan en is daarmee vooralsnog geen beter alternatief voor Baclofen.